hebben en zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven,
het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
hiermee was de tijd, de eeuwigheid gegeven,
de ene werkelijkheid de andre schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.

Zijn is, boven de dingen uitgegeven,
vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.

Ed Hoornik (Uit verzamelde gedichten, Amsterdam 1983)